مهمترین ویژگی هر محصول، قابل استفاده بودن آن است. مثلا وقتی می‌خواهید یک در را باز کنید از دستگیره استفاده می‌کنید. بدون دستگیره در باز و بسته نمی‌شود و به همین دلیل قابلیت استفاده ندارد.وقتی می‌خواهید از یک چاقو استفاده کنید، دسته آن را می‌گیرید. بدون دسته، مجبور بودید تیغه چاقو را با دست بگیرید که هم خطرناک است و هم استفاده از آن راحت نیست.در حقیقت هر چیزی که باعث شود بتوانیم از یک محصول استفاده کنیم، رابط کاربری نام دارد.با این توضیحات، رابط کاربری در طول تاریخ سابقه دارد. هر محصولی که بشر تولید می‌کند، قاعدتا باید قابل استفاده باشد و رابط کاربری داشته باشد.چنان که گفتیم رابط کاربری از قدیم وجود داشت اما اصطلاح UI یا User Interface Design به معنای امروزی در عصر کامپیوتر به وجود آمد. امروزه UI را فضایی می‌دانند که تعامل میان انسان و ماشین در آن رخ می‌دهد. با رواج استفاده از کامپیوتر و دیگر ابزارهای دیجیتال، دانش طراحی UI نیز شکل گرفت. دانشی که هدفش ارائه محصولاتی با قابلیت استفاده آسان به کاربران است.طراح UI به این فکر می‌کند که هر المان باید کجای صفحه قرار بگیرد؟ فرم‌ها چگونه باشند؟ دکمه ارسال فرم کجا باشد؟ خطاها چطور به کاربر نشان داده شوند؟ گزینه‌های اصلی را کجا قرار بدهیم که به راحتی دیده شوند؟ و … . کاربران از پر کردن فرم متنفرند! یک دلیل این مسئله، نوع طراحی فرم‌ها است. فیلدهای متعدد، نزدیکی بیش از حد آن‌ها به هم و دریافت اطلاعات بی‌ربط از کاربر، باعث می‌شود او فرم را نیمه‌کاره رها کند.
برای درک بهتر (UI) و پاسخ UI چیست باید اول تاریخچه رابط کاربری را بدانیم. با ظهور ویندوز 1.0 در دهه 1980 به زودی مشخص شد که داشتن یک اینترفیس دیجیتال که خوشایند کاربر باشد، جهت خلق تجربه کاربری به‌یادماندنی و لذت‌بخش، جزئی ضروری محسوب می‌شود. با این حال علی‌رغم این انقلاب بزرگ، همچنان تا سال 2007 یعنی سالی که شرکت اپل با معرفی نخستین گوشی iPhone این حوزه از فناوری را دگرگون ساخت، هنوز عمق تحول در طراحی UI مشخص نشده بود. به این ترتیب با معرفی یک رابط کاربری که به طور صریح برای دستگاه‌های موبایل خلق شده و مجهز به کارکردهای تخصصی لمسی بود، طراحی رابط کاربری برای همیشه دگرگون شد.